''To nic...''

Nie mogła już żyć na tym świecie.

Nie bez Niego.

Był dla niej oparciem, ciepłem, szczęściem, tlenem.

Był jej światełkiem rozjaśniającym szare dni.

Był kimś ważnym, najważniejszym.

Chciała przeżyć życie, w spokoju, miłości, szczęściu.

Z osobą, która była uosobieniem utraconego a raczej nigdy niedostępnego szczęścia.

Ile to dla niej znaczyło?

Potrzebowała go.

Chwili świadomości, iż jest kochana.

To nic, że nie było go przy niej gdy najbardziej tego potrzebowała.

Że zostawiał ją samą ze wszystkim.

Nie zwracał na nią uwagi.

Ignorował.

To nic. 

Często zamykała się w swoim świecie, do którego tylko ona miała dostęp.

Gdzie razem mogli być szczęśliwi.

Bez cierpienia.

Nie dostrzegał łez w jej oczach, które wołały: ''Potrzebuję Cię!''

Nie patrzył na jej nikły uśmiech, ukrywający miliony uczuć.

Była dla niego zabawką, marionetką, którą mógł bawić się aż do znudzenia.

Nikim innym.

Chciała być tylko Jego lecz on tego nie chciał.

Widziała w nim wszystko to czego chciała.

A ona była dla niego nikim.

Dawała niszczyć swe uczucia, całą siebie,

tylko po to,

by on mógł cieszyć się swoim szczęściem.

To nic.

Umierała od środka, krwawiąc na zewnątrz.

Żyła z dnia na dzień, karmiona nadzieją,

że uwierzy w marzenia, którymi przyszłość zmieni

i da radę przetrwać.

Myślała: ''Tak to musi już być''

To nic.

Jeden dzień rozdzielił ich na zawsze.

Jeden ruch przekreślił wszystko.

Jeden gest zburzył miłość.

Jedno tchnienie stworzyło nowych wrogów.

To nic.

Siedziała zamknięta w czterech ścianach.

Samotna, rozbita.

Żałowała wspomnień, słów które zostawiły ból.

Jego miejsce zawsze będzie w jej sercu.

Będzie czekała, mimo, że wiedziała iż ten już nie wróci.

Miała rację, ukochany jak zabawkę ją porzucił.

To nic.

To nic, że została zraniona.

To nic, że usunął ją ze swojego życia.

To nic, że był całym jej światem.

Ona dla niego była powietrzem,

jedną z wielu.

To nic, że nie dał jej żadnej szansy.

To nic, że już ich nie było.

To nic, że go straciła,

że nią pomiatał, gardził.

To ni... To było wiele, za wiele.

Spojrzała w górę i wstała.

Wyszła.

Zamknęła drzwi do szczęścia,

i szepnęła: ''Żegnaj''.

-----------------------------------------------------------------

Mam nadzieję, że komukolwiek się spodobały moje wypociny. Ale to już pozostawiam waszej opinii a teraz chciałabym przejść do jednej ważnej rzeczy... mianowicie, długo się nad tym zastanawiałam. Nie chciałam, by do tego doszło ale niestety, ostatnie wydarzenia wręcz zmusiły mnie do podjęcia tej decyzji. Bardzo was kocham, zarówno moje czytelniczki jak i cudowne autorki Pojebanolandii. Gdyby nie wy to... nigdy nie powstała by ta cudowna strona i nie odważyłabym się napisać tego posta. Dziękuję wam ♥ Współpraca z wami była naprawdę cudowna i napawała mnie tak ogromną satysfakcją, coś pięknego. Blogi innych bloggerek... w ostatnim czasie mało czytałam dlatego też i nie komentowałam. Przepraszam, jeśli was zawiodłam. Po prostu ostatnio niezbyt ciągnęło mnie do czytania czegokolwiek a pisanie rozdziałów na moich blogach... Nie miałam na to ani czasu ani głowy do tego, nie wspominając już o wenie, której było bardzo malutko. Miałam napisać rozdział na Kołysankę, nie napisałam jeszcze. Jestem zła, wiem. Okropna? To też wiem.
Ale nie bójcie się - to nie żadne pożegnanie. Nie zawieszam swojej działalności ani nie kończę z niczym. Biorę urlop, o. Czasem każdy go potrzebuje, więc zrozumcie, naprawdę nie chciałam by doszło do tego bym musiała opuszczać was na jakiś czas ale... tak trzeba. Dlatego pozdrawiam was, czytelniczki i rodzinę Corleone, oraz całą blogosferę. To nie pożegnanie, nie martwcie się.
Zapewne wrócę w wakacje, nie wiem kiedy dokładnie, z jeszcze bardziej szalonymi pomysłami, porządną dawką weny i nowymi szablonami. Mam nadzieję, że do tego czasu nie zapomnicie o mnie.
Wy zapewne też odpoczniecie sobie przez chwilę od Hinci, czyż nie? Każdemu wyjdzie na dobre.
Tak więc... do zobaczenia wkrótce. Hina robi sobie przerwę.

~ Don Hina Corleone