Samotna w tłumie.

Prę przed siebie

w ciągłej gonitwie za niczym.

Jak wszyscy inni -

bezimienni, szarzy.

Agresywni i nieczuli,

Zapomniałam,

że czasem trzeba zrobić krok w tył,

by znów iść do przodu.

Stanęłam przerażona,

czując się zagubiona.

Osaczona...

Ten świat taki mały,

ludzie tacy wielcy,

choć jeszcze mniejsi w świecie

i w oczach innych.

A w tym wszystkim ty

zjawiłeś się niepostrzeżenie,

wyciągasz pomocną dłoń

i pomagasz mi się podnieść.

Stajemy się barwni

wpośród szarości.

Sprawiłeś,

że nabrałam odwagi na kolejny krok.

Niespieszny, delikatny,

tak inny od codzienności i rutyny.

Taki ludzki.

Ciepły.

Jak twój uśmiech,

który zatrzymał czas.

A ja przestałam czuć się samotna w tłumie.