Nieuleczalnie chora.

Łzy lecące jak deszcz,

tętno grzmiące jak burza,

charczysty oddech niczym porwisty wiatr

i drżenie rąk jak trzęsienie ziemi.

A w sercu ogień pożerający ją żywcem.

Stała w towarzystkie pustki,

iluzji, w której została sama,

bo świat przestał dla niej istnieć.

-Nie wierzę...

To grunt, czy nogi się pod nią kołyszą?

Ktoś nią szarpie, czy to w jej głowie huczy?

Choć chłód okalał jej ciało - płonęła.

Choć chciała krzyczeć - nie potrafiła.

-Proszę...

Utracona świadomość wracała

otwierając szeroko jej zdumione oczy,

gdzie źrenice zwężając się zanikały w tęczówkach.

-Przepraszam...

Emocje pchnęły ją z pogardą

na ziemię mokrą od jej łez

i łez nieba, które płakało razem z nią,

które przygarnęło dla siebie jej szczęście.

I wplotła w brudną czerń dłonie,

która skryła go w miejscu niedostępnym

dla kogoś takiego jak ona.

Oddychała, choć w tej chwili brakowało jej tchu,

panika i ból przejęły nad nią kontrole

stając się panem jej umysłu,

jej ciała,

odbierając siłę woli.

Nie mogła znieść tego brzemia,

bólu w sercu

rozrywającego jej duszę na strzępki,

które krzyczało w agonii 

choć nie wydobywała z siebie żadnego słowa.

Żadnego dźwięku,

krzyczała w ciszy.

Znosiła coś nie do zniesienia,

dźwigała ciężar, który ją przygniatał, 

zbyt wiele to było dla niej bez niego,

który zawsze dodawał jej sił.

Który był jej siłą.

-Wróć...

Wycharczała nieoszczędzając łez

rozbijających się o kamienną płyte.

Poddała się bez walki

dając upust niszczącym ją uczuciom.

Nawet wrzask, którego nie słyszała,

nie był w stanie jej pomóc...

Tracąc jego straciła część siebie -

bezpowrotnie.

Nieuleczalnie chora na rozpacz,

na którą pragnęła umrzeć.

By żyć z nim.